Κρασί

 
ΤO ΚΡΑΣΙ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ

Γιός της Σέμελης και του Δία ο πανέμορφος θεός Βάκχος ή Διόνυσος , λατρεύτηκε και υπηρετήθηκε από τους θνητούς με αγάπη και πάθος. Ξεκινώντας από τη μακρινή Ανατολή και την περιοχή της βιβλικής Εδέμ, που από ότι φαίνεται είχε πρωτοπαρουσιαστεί η αμπελοκαλλιέργεια, έγινε ένας γνήσιος ελληνικός θεός, γιος της Θερμότητας (Δίας), και την ανατροφή του ανέλαβαν οι νύμφες Υάδες δηλαδή η βροχή.

Έτσι λοιπόν στην φαντασία των αρχαίων, απέκτησε το αμπέλι μια μυθολογική έκφραση, εφ’ όσον απαιτούσε ήπιο κλίμα (ζέστη-νερό).

Από τον Όλυμπο αποχώρησε αφού δίδαξε στους άλλους θεούς την ευεργετική πόση του κρασιού, ενώ ενθουσίαζε και υπέτασσε στη λατρεία του το σύνολο του λαού.

Ο Βάκχος περιπλανώμενος από τόπο σε τόπο φύτευε κλήματα και δίδασκε στους ανθρώπους την καλλιέργεια του αμπελιού. Διοργάνωσε γιορτές ξέφρενες, χαρά και αγαλλίαση.
Ενα τέτοιο κλίμα έφερε στην Αθήνα η Αριάδνη μετά το φόνο του Μινώταυρου και μεταφυτεύτηκε από τον Αθηναίο ήρωα Θησέα στην Αττική γη.

Στα επόμενα χρόνια φεύγει από την Αθήνα διωγμένος από τους θεούς ο Κέφαλος, γιός του Ερμή και της Έρσης. Αφού περιπλανήθηκε, εγκαταστάθηκε στην Αθηναία Γη που ήταν αποικία της πατρίδας του στη μέση του πελάγους, την οποία καταδυνάστευαν Τηλεβόες Πειρατές.
Μόλις λοιπόν πάτησε το πόδι του στη στεριά, κάρφωσε στη γη το κλήμα που είχε φέρει μαζί του για να του θυμίζει τον τόπο του.

Η Αθηναία γη έγινε με τα χρόνια Θηναία γη και κατέληξε στη σημερινή Θηνιά, ενώ το νησί πήρε το όνομά του και ονομάστηκε Κεφαλονιά.
Αφού λοιπόν το αρχικό κλήμα διαδόθηκε και κυρίευσε ολόκληρο το νησί, τα σταφύλια σε χρώματα λευκά, κίτρινα, κόκκινα, μαύρα, έδιναν πλέον τα εξαίρετα κρασιά Μοσχάτο, Βοστιλίδι, Θηνιάτικο, Τσαούσι και πάνω απ’ όλα το θεϊκό κρασί Ρομπόλα που το κλήμα του απαιτεί φτενή γη, δροσιά και πολύ ήλιο για να καρπίσει. Οι καρποί της με λεπτό άρωμα, ενώ το ακριβό σαν χρυσάφι χρώμα της και η φρουτώδης γεύση της δίκαια την έκαναν να έχει κατακτήσει το όνομα νέκταρ των Αθανάτων. Κληρονομιά στους απογόνους του Κέφαλου από τον παντοδύναμο Διόνυσο.

Τρεις γενιές μετά την εγκατάσταση του Κέφαλου γεννιέται ο εγγονός του Λαέρτης, πατέρας του πολυμήχανου βασιλιά της Ομηρικής Ιθάκης Οδυσσέα, που ηγείται του κεφαλονίτικου λαού.
Την εποχή εκείνη το κρασί αποτελεί ένα ακριβό και άξιο δώρο, ικανό να δημιουργήσει νέες συμμαχίες, να επιλύσει διαφορές και να σφυρηλατήσει καινούργιους δεσμούς.
Οι ήρωες των Ομηρικών χρόνων πίνουν το κρασί που παράγεται στην Κεφαλονιά, ενώ ο Οδυσσέας με τον “Μαρώνειον Οίνο” καταφέρνει να παραπλανήσει τον Πολύφημο, για να φέρει σε πέρας τον άνισο αγώνα του.

Η Ρομπόλα λοιπόν επιβίωσε και βελτιωμένη έφτασε μέχρι τις μέρες μας. Προστατεύεται δε αυστηρά από ειδική νομοθεσία σαν “οίνος ονομασίας προελεύσεως ανωτέρας ποιότητος”.
Η Ζώνη της Ρομπόλας που αποτελείται από επτά κοινότητες στο κεντρικό ορεινό τμήμα του νησιού, είναι το ιδεώδες έδαφος με τις ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες.
Στην τελευταία δεκαετία η παρουσία του Συνεταιρισμού Ρομπόλας έχει προσδώσει σημαντική ώθηση στην αύξηση της καλλιέργειας και της ποιότητας της Ρομπόλας.